روزگاری خانه ام آباد بود

روزگاری خانه ام آباد بود
نام آزادی همان شهیاد بود
با تمام واژه های در قفس
گفتن از نام وطن آزاد بود

کس به دل جز غصه میهن نداشت
زین وطن کس شوق دل کندن نداشت
گر چه می مردیم از قحطی نان
قصدِ آتش، کس براین خرمن نداشت

روزگاری خانه ای ویران نشد
لانه ای آماج دژخیمان نشد
خانه زندان بود اما در وطن
اجنبی حاکم بر این زندان نشد

تا جوانی بر سر داری نبود
بر دل خونین دلان خاری نبود
گر نبود هر روز ساز دلنواز
این چنین سوزنده دل، سازی نبود

هرچه بود برما به شادی می گذشت
درد بود اما چه راضی می گذشت
چونکه تقدیری چنین ازما نوشت
کاش این هم مثل بازی می گذشت
کیانی مه
پ.ن

این چامه با الهام از سخن یک دوست که می گفت «درد داشتیم ولی راضی بودیم» سروده شد.
هیچگونه وابستگی یا گرایش سیاسی ندارم.
از کسی سخن  برده نشده است و اگر از شهیاد گفته شده که نام پیشین برج آزادی بوده؛ تنها برای نشان دادن زمان شعر است.