موافق های اجباری، مخالف های بی کینه

به نام ِ جعل ِ آزادی، دوباره طرحی از حیله

سرآغاز ِ دموکراسی، بدون وصله و پینه

دوباره یک حماسه با حضورملتی در خواب

سقوط ِ ارزش انسان، ظهور مرد ِ آدینه

دوباره کارزاری نو، سرِ خط، نقطه بی پایان

قلم زندانی عقل و شهامت در قرنطینه

صف ِ کشتار اندیشه، کنارِ صندوق ِ آرا

دوباره وقت ِتمدید ِ خیانت روبه آیینه

شعار ِ حفظ قدرت با نمایش های میلیونی

موافق های اجباری، مخالف های بی کینه

ورقها بی نم ِجوهر، که خیس از شرم ِ امضا شد

تب ِ بازارگرمی با فروش رای  بی شیله

دوباره آخر قصه، نمایش های تکراری

سیاهی های بی لشگر و داغ ِ خورده بر سینه

سکانسِ فصل ِ پایانی، من و تو نقش یک مجرم

به جرم ِ کشتن ِ فردا، شبیه مرگ در پیله
کیانی مه

این که قرار ما نبود، ما به سکوت خو کنیم

این که قرار ِ ما نبود، ما به سکوت خو کنیم

قِصه ناتمام را غُصه قِصه گو کنیم

این که قرار ِ ما نبود، صبر قرار ِ ما شود

یار گرفتار ِ قفس، ما همه یاد ِ او کنیم

چاره کار این نشد، تا که چنین نشسته ایم

تا که به گرد ِ این قفس، یکسره های و هو کنیم

گر که نمرده زنده ایم از سر ِ این غم گران

کار ِ دگر بجز سکوت، باید اگر بگو کنیم

در پس ِ این شب ِ سیاه، صبح سپید روشن است

دست به دست هم اگر سوی امید رو کنیم

رسم ِ کدام قبیله ای مردن ِ بی بهانه شد

بهانه کن قبیله  تا، چاره ز ِ آبرو کنیم

تا که بهار آید و سرشود این خزان ِ درد

فصل ِ رهایی وطن، از قفس آرزو کنیم
 کیانی مه