نمی شود مردم ِ جهان را، عبا و چادر به سر کرد!

نمی شود مردم ِ جهان را، عبا و چادر به سر کرد

ندار و دارا و نشئه را، به پول ِ یارانه خر کرد

نمی شود از برای خویش، دوباره با مشتی از دروغ

بسان ِ پیغمبر عرب، دوباره شق القمر کرد

دوباره جهل و جهالتی شبیه ایمان به نطفه ساخت

و روح ِ فرزند قدسیان، به قالب ِ یک پدر کرد

نمی شود طرح تازه ای دوباره از آدمی کشید

هوای یک سیب تازه بر، هوای بیچاره تر کرد

تمام ِ شهر از جوان و پیر، فتاده در پای منبرت

هرآنکه بینی جدا ز توست، به زیر و هم از زِبَر کرد

نمی شود با کلام وحی، به سفره ها؛ نان عطا کنی

جهاز ِ تنها عروس شهر، طبق طبق؛ غرق ِ زر کرد

به دست محتاج ما اگر نگاه بی پرده ای کنی

چنانکه اعجاز ِ مسلمین به طاق ِ کسرا اثر کرد

جمیع اهل نرفتگان، به قصد ماندن؛ نمرده اند

مگر از این ملک ِ بی نصیب، به جای دیگر سفر کرد

برای این نسل ِ مرتدی که برده از یاد توبه را

نمی شود منجی دگر، ز آسمانها خبر کرد!
 کیانی مه