این که قرار ما نبود، ما به سکوت خو کنیم

این که قرار ِ ما نبود، ما به سکوت خو کنیم

قِصه ناتمام را غُصه قِصه گو کنیم

این که قرار ِ ما نبود، صبر قرار ِ ما شود

یار گرفتار ِ قفس، ما همه یاد ِ او کنیم

چاره کار این نشد، تا که چنین نشسته ایم

تا که به گرد ِ این قفس، یکسره های و هو کنیم

گر که نمرده زنده ایم از سر ِ این غم گران

کار ِ دگر بجز سکوت، باید اگر بگو کنیم

در پس ِ این شب ِ سیاه، صبح سپید روشن است

دست به دست هم اگر سوی امید رو کنیم

رسم ِ کدام قبیله ای مردن ِ بی بهانه شد

بهانه کن قبیله  تا، چاره ز ِ آبرو کنیم

تا که بهار آید و سرشود این خزان ِ درد

فصل ِ رهایی وطن، از قفس آرزو کنیم
 کیانی مه