خدا عریان در باد است

سزاوارست بگریزم؟


مرا در این شب تیره


کسی همراز با من نیست


میان مرگ در پیله


کسی را مرگ می بایست


کسی را خنده ای شاید


سزاوارست تنهایی؟


میان اشک در باید


میان طعنه می غلتم


خدا عریان در باد است


کسی با او هم آغوش و


من از تنها شدن سر مست

کیانی مِه