در حصاری قد كشيده از سكوت
با نگاهي محو تا مرز سقوط
از كنارِ ترس در حال گذار
لحظه اي تسليم گشتن تا هبوط
از ورایِ مرگ تا حال جنون
كم شدن از كاستي هاي كنون
فكر زيبا تر شدن در آينه!
مزهِ آدم شدن با طعمِ خون
مي نويسم روي ديواري بلند
با سكوتي حامِل از يک نيش خند
حاصلِ انسان شدن با طرحِ نو
خالي از ترديد و دور از هر گزند
مي نويسم پشتِ اين ديوار چيست!
اينچنين در گيرو دار كار كيست!
اين كه من هستم ولي او نيست را
گر كه من مستم! چرا هوشيار نيست؟
