پنجره های ترسو، باد را پس میزنند،دروازه ها نقش دار را بازی میکنند و پرنده بیخیال قفس نمیشود تا زلفهای آسمان را با بالهایش شانه کند،کوچه پس کوچه های شهر پر شده از دیوار های خالی از شعار! و پشت بام هایی که در نیمه شب فریاد سکوت را سر میدهند دیوارهایی که سالیانست دلچرکین از زنده باد و مرده بادهای به جا مانده بر خشت خشت رنج کشیده خود به دست رهگزرانیست که سنگفرش آزادی را لگد مال میکنند تا شاید هموار شود این سربالایی نفس گیر غافل ازاینکه طرابلس آزاد شد.
غافل از اینکه بهای آزادی با شارژاینترنت ماهیانه پرداخت نمیشود.
دیکتاتور لیبی روبه همان قبله نماز میخواند که دیکتاتور در تهران میخواند، یکی مسلمان زاده،یکی مسلمان شده .
خداهمان خداست،هردو یک اشهد را میخوانند، پس چرا اشهد قذافی کارساز شدوتسلیم گشت ولی درتهران هنوز خدا بزرگ است(الله اکبر)!
خداهمان خداست،هردو یک اشهد را میخوانند، پس چرا اشهد قذافی کارساز شدوتسلیم گشت ولی درتهران هنوز خدا بزرگ است(الله اکبر)!
نه سه شنبه های اعتراض بود،نه پنج شنبه های نان،نه روز رستاخیز بود،نه شب عاشورا، روز،روز آزادی بود،هفته ها پرشده بود از بزرگداشت آزادی در خیابان های لیبی.
آنجا کسی من نبود،همه ما بودند،این سوی آبی و آنسوی آبی نبود،همه تشنه آزادی بودند،شهر یکی شد،بالای شهر و پایین شهر یک خیابان داشت به نام آزادی،وسرانجام طرابلس آزاد شد.
مقصر عصای دست دیکتاتور بود،جادوی عصای قذافی دیگر کسی را سحرنمی کرد،اما اینجا همچنان مسحوردرعصای آقا هستیم.
اینحا ایران است،فعل نشستن جوردیگری صرف میشود.
کیانی مه
