توبه کردم که دگر توبه شکستن نکنم
در بر باده خوران قصد نشستن نکنم
ره دیگر روم و کور شوم راه تورا
دل خود را به چراغ تو مزین نکنم
غافل از خود شوم و یوسف کنعان آیم
خرقه آتش زنم و هیچ دگر تن نکنم
بزدایم ز دلم، تاول چرکین سخنت
روحم آزرده زتن گشته و رستن نکنم؟
نکنم آنچه تو کردی همه بر باورمن
از تو پیداست و من طرح مدون نکنم!؟
از تو پیداست همه، ظلم جهان ای ظالم
من گرفتار توام، بند گسستن نکنم!؟
من گرفتارم واین توبه گرفتار من است
سالها طی شد ومن قصد شمردن نکنم
سالها با کرمت بنده نوازی کردی!
بنده ام لیک، ولی وقت معین نکنم....
کیانی مِه
